REMEMBRANCE DAY

Jaarlijks vindt er op de Britse begraafplaats te Nederweert op de zaterdag het dichts bij 11 november een herdenkingsdienst plaats. Deze herdenking wordt sinds 1981 georganiseerd door de Bond van Wapenbroeders en vanaf 2022 door Stichting Adoptiegraven Nederweert.

Voor meer informatie over het programma kunt u op de volgende link selecteren.

Op 11 november herdenkt het Verenigd Koninkrijk en overige landen van het Gemenebest de dag waarop de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog, de Tweede Wereldoorlog en alle oorlogen en gewapende conflicten sindsdien worden herdacht.

Deze dag gaat terug naar de dag van 11 november 1918, toen om 11.00 uur de wapens zwegen, de zogenaamde armistice agreement, en de Eerste Wereldoorlog “the Great War” ten einde kwam, dit staat bekend als Remembrance Day

De herdenking vindt plaats op 11 november maar de eigenlijke plechtige herdenking vindt plaats op de zondag die het dichtst in de buurt ligt van die datum. Die dag wordt Remembrance Sunday genoemd, op de zondag wordt om 11.00 's ochtends overal in het land twee minuten stilte in acht genomen en worden er kransen gelegd. 

De nationale herdenking vindt plaats bij de Cenotaaf op Whitehall in Londen.

De oorsprong van de feestdag ligt in Armistice Day, die in Groot-Brittannië op 11 november 1919 werd ingesteld ter herdenking van de eenjarige verjaardag van het vredesakkoord dat een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog. In antwoord op een voorstel van een politicus verzocht Koning George V het land om twee minuten stilte in acht te nemen ter nagedachtenis van de oorlogsslachtoffers. Daarna werd deze periode van stilte (2 min) het middelpunt van de jaarlijkse wapenstilstandsdag tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939, toen werd besloten dat op 11 november van dat jaar geen algemene viering zou worden gehouden.

In plaats daarvan werd tijdens de oorlog de zondag het dichtst bij 11 november gekozen.

Eerste wapenstilstand om 11 uur in 1919 een jaar later in 1920 werd in Westminster Abby het graf van de onbekende soldaat bijgeplaatst.

Na de Tweede Wereldoorlog verving de Britse regering, die de deelnemers aan beide wereldoorlogen wilde eren, de wapenstilstandsdag officieel door die nieuwe zondag, die daarna bekend werd als Remembrance Sunday. In 1956 werd de datum vastgesteld op de tweede zondag van de maand.

De Poppy

Vaak draagt men dan in deze dagen een poppy. Ook de kransen zijn gemaakt van rode plastic poppies, dat wil zeggen klaprozen, daarnaast zie je er tal van houten kruisjes staan. Deze zijn eveneens vaak voorzien van een rode poppy waarop een persoonlijke boodschap staat geschreven als teken van herdenking. Met het dragen van een ‘poppy’, ofwel klaproos, herdenken Britten de slachtoffers van de Eerste en Tweede Wereldoorlog, maar ook van alle conflicten sinds die tijd.

De symboliek van de klaproos begon met een gedicht geschreven door de chirurg John McCrae  die tijdens de  Eerste Wereldoorlog getroffen werd door de aanblik van de rode bloemen die op een verwoest slagveld groeiden.

Dankzij haar bloedrode blaadjes en zwarte kruisvormige kern is zij een toepasselijk symbool voor alle gesneuvelde soldaten.
Het symbool komt voort uit het idee dat de plant groeide op plaatsen waar iemand vermoord was: de bloem zou het bloed van het slachtoffer hebben omgezet in die mooie rode kleur. Lang is gedacht dat er daarom zoveel klaprozen op slagvelden te vinden waren. Echter, dit komt doordat de zaden van de bloem pas ontkiemen als ze aan licht worden blootgesteld.

De als gevolg van gevechten en bombardementen omgewoelde grond rond de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918), zorgde voor een ideale voedingsbodem.

De Britse begraafplaats

De standaard begraafplaats met meer dan 40 graven bevat een Cross of Sacrifice ontworpen door architect Reginald Blomfield. Dit kruis is ontworpen om middeleeuwse kruisen te imiteren die gevonden zijn op kerkhoven in Engeland, met verhoudingen die vaker voorkomen bij het Keltische kruis. Het kruis is normaal gesproken een vrijstaand vierpunts kalkstenen Latijns kruis, gemonteerd op een achthoekige basis en in hoogte variërend van 14 tot 32 voet (4,3 tot 9,8 m). Een bronzen langzwaard, kling naar beneden, is ingebed op het gezicht van het kruis. Dit kruis vertegenwoordigt het geloof van de meerderheid van de doden en het zwaard vertegenwoordigt het militaire karakter van de begraafplaats, bedoeld om Britse soldaten te verbinden met het christelijke concept van zelfopoffering.

Begraafplaatsen met meer dan 1000 graven hebben meestal een gedenksteen "The Stone of Remembrance", ontworpen door Edwin Lutyens. Er moest een eenvoudige taal gebruikt worden zodat iedereen de betekenis zou kunnen begrijpen ongeacht het opleidings-niveau. Het gaat hier om gelijkheid niet alleen voor de doden maar ook voor de nabestaanden.

Om de juiste woorden te gebruiken wende het Imperial War Graves Commission zich tot de schrijver Rudyard Kipling wiens eigen zoon sneuvelde aan het front en nooit werd geïdentificeerd.

Hij koos voor een korte zin uit de Bijbel 'Their Name Liveth For Evermore' voor de graven voor ongeïdentificeerde 'A Soldier of the Great War' voor slachtoffers uit de tweede wereldoorlog  'A Soldier of the 1939-1945 War'  en gevolgd aan de onderzijde 'Bekend tot God'.

Het concept van de Stone of Remembrance is ontwikkeld om respectievelijk van alle religies er geen enkele te herdenken. In tegenstelling tot het Cross of Sacrifice, heeft het ontwerp voor de steen opzettelijk "vormen die verband houden met bepaalde religies" vermeden. De geometrie van de structuur was gebaseerd op studies van het Parthenon. Elke steen is 12 voet (3,5 m) lang en 5 voet (1,5 m) hoog. De vorm van de steen is vergeleken met die van een sarcofaag en een altaar. De functie is ontworpen volgens het principe van entasis. De subtiele rondingen in het ontwerp zouden, indien verlengd, een bol vormen met een diameter van 1.801 voet 8 inch (549,15 m).

De grafstenen

De meeste grafstenen zijn gemaakt van Portlandsteen afkomstig van de Engelse zuidkust 'Jurassic Coast' het zelfde materiaal dat gebruikt is om Buickinham Palace en St Paul's Cathedral te bouwen. In Schotland en Canada worden veelal granieten stenen gebruikt 

Bron: cwgc.org